3.Tam gdzie nie znajdzie nas nikt...

15. Walcz Z... Sprzymierzeńcem?

          Niebo było przekryte dużą ilością białych jak śnieg chmur co dawało miły chłodek. Przez ostatnie dni gorąc dawało się we znaki bakuganom, więc bardzo się cieszyły z dna ochłody. Można by było pomyśleć, że mieszkańcy planety chcieli zapomnieć o jeszcze gorszym problemie, który na ich planecie spoczywał. 
          - Hej. Mogę zająć wam chwilę? Czy nie wiecie gdzie znajduje się baza wojowników? 
          - Nie wiem zbyt dokładnie... - zaczął jeden z bakuganów Ventusa - Ale z tego co słyszałem to stąd gdzieś chyba na wschód.
          - Bardzo dziękuję! - podziękowała Anastazja. - Nie zawracami Ci więcej czasu. 
         - Te poszukiwania idą dość wolno... - zaczęła Sara gdy bakugan Ventusa odszedł. 
         - Sama to wywnioskowałam, ale to jest dziwne, że nie wiedzą gdzie ona jest. 
         - Jedyne czego im trzeba to bezpieczeństwo, ratunek. Widzą, że jak coś zagrozi to ktoś przybędzie im na ratunek.
         - Jak dla mnie to złe myślenie. Wolałabym wiedzieć, gdzie zgłosić się o pomoc tak na wypadek.
         - Mogliby niektórzy się sami obronić - burknęła Heart. 
         - Z tym wyleciałaś jak poparzona, wiesz? Ni z gruszki, ni z pietruszki. 
         - Znalazła się przysłowiowa. Tak jest prawda.
         - No tak, ale pamiętaj, że nie wszyscy mają taką siłę żeby ich pokonać. 
         - To prawda... i dlatego my tu jesteśmy żeby innym pomóc w obronie naszego domu - Anastazja jedynie przytaknęła.
         - Wiesz... może spróbuj jeszcze raz zadzwonić do Niki. Może teraz odbierze.
         - No nie wiem. Dzwoniłam do niej milion razy. Anastazjo mam złe przeczucia...
         - Nie mów tak, na pewno jest wszystko dobrze. Spróbuj jeszcze raz, proszę Cię.
         - Jeśli tak bardzo chcesz - blond włosa wyciągnęła z kieszeni telefon, wybrała numer i czekała. Pusta cisza rozlegała się w komórce przez kilka sekund, by potem mógł się rozlegnąć sygnał poczty. 
         - Tu Niki! Sercem i Myślami jestem przy tobie! Zostaw wiadomość po sygnale!!! Całuski!!! 
         - Tu Sara. Nie odbierałaś o de mnie przez dwa dni. Proszę oddzwoń jak najszybciej! Całuje... - dziewczyna jeszcze przez chwilę przyglądała się ekranowi, który zaraz zrobił się czarny. 
         - Dalej nic? 
         - Dalej nic. Musiało coś się stać! - dziewczyna zaczęła chodzić w kółko z nerwów i strachu.                 - Jeśli coś jej się stało, a mnie przy niej nie było?! Jeśli ona już... nie żyje?! Nie! Słuchaj się Anastazji, ona ma rację, musi być dobrze...! 
         - Saro proponuję zadzwonić do Kiritty i Dragi. Może one coś wiedzą - przerwała namysły Sary bakugan Haosu - Wiem, że Ci jest ciężko, mi też jest, bo wszystko sobie wyobrażamy co ona robi lub co z nią się dzieje, ale musimy działać dalej. Jest szansa, że jak tam trafimy to ją spotkamy. Pomyśl o tym.
          - Masz rację, to ja dzwonię... - odparła lekko smutna Sara. 

 

        - Hejo dziewczyny! - pisnęła blond włosa - Jak wam idą poszukiwania? 
        - Szczerze to do dupy - odparła bez namysłu Kiritta.
        - Czemu?
        - Wiecie... zapomnieliśmy, że Draga z tymi dziurami raczej nie znajdzie chętnych do rozmowy... Wszyscy co ją zobaczyli od razu robili szybką ucieczkę. Mam wielką nadzieję, że wam poszło lepiej.
        - Tak średnio. Wiemy, że gdzieś na wschodzie. To mojej przyjaciółki wciąż nie mogę się dodzwonić, więc...
        - Trzeba wrócić do statku, wybrać się na wschód i ich dalej szukać- dokończyła brązowo włosa.  To chyba jedyny plan jaki na razie nam pozostał.
        - Ja innego nie widzę, dlatego zróbmy tą jedyną opcję.


                                                            -- TIME SKIP --
        - Kiritta! - wrzasnęła Sara, po czym za radości rzuciła się na nią.
        - Zachowujesz się tak, jakbyś nie widziała mnie przez co najmniej 10 lat.
        - Trzy godziny to dużo.
        - Przestań ją tak tulić, bo jeszcze udusisz - wtrąciła się Anastazja.
        - Dobra, dobra... To co odpalamy silniki i lecimy?
        - No pewnie - odparła Dębska. - Draga idziemy.
        - Nju...
        - Draga, co się dzieję? - dziewczyna odwróciła się w stronę swojej partnerki. Bakugan się praktycznie nie ruszał, stał prosto z podniesioną ręką aby zasłonić słońce, z którym był na przeciw. Jedynie widać było jak oddycha.
         - Ktoś nas obserwuje... Ale kto - wyszeptał bakugan Haosu. - Widać jego posturę w słońcu. Czyżby...?
         Bakugan nie skończył. Z prawej i lewej strony dobiegły ich ataki. Dziewczyny nie miały szans na jakikolwiek ruch.

         - Kim jesteście?! - wrzask rozchodził się w głowie Kiritty echem, uświadamiając ją, że są one kierowane do nich. Chwiejąc się na nogach podniosła się z ziemi opierając się o kamienną ścianę. Krzyk zmienił się w pisk, który zaraz umilkł pozwalając usłyszeć inne dźwięki. Podniosła delikatnie głowę by spostrzec, że jej partnerka i Anastazja leżą na ziemi w formie kulistej koło jej nóg. 

          - Gdzie jest Sara... - wydusiła z siebie Kiritta chyląc się do małych kulek. - Dziewczyny żyjecie? 

          - Moja głowa... - wyszeptała Sara, następnie złapała za kostkę dziewczynę.
          - Sara!
          - Jestem cała... Gdzie jest Anastazja?
          - Tu jestem, nic Ci nie jest? - zapytał bakugan Haosu gdy przybliżył się do nich wraz z Dragą.
          - Nic mi nie jest...
          - Nie widzę ich przez ten kurz! - rozległ się znowu wrzask mężczyzny. - Dan Drago widzicie ich?!
          - Nie widzę ich Spectra!
          - Cholera! - warknęła Kiritta - Musimy się stąd zmywać.
          - Nie mam szans, że obędzie się bez walki.
          - Serio?! Ja nie umiem...
          - Wiem, ale nie mamy na to za bardzo czasu. Rób to co ja.
          - Ale Saro...
          - Chyba ich widzę! Są tu! - Kiritta zauważyła, że właścicielem tych słów był wysoki blondyn.
          - Jeśli trzeba... to trzeba - wyszeptała do siebie Dębska.




Hej! Zaczyna robić się znów gorąco! W następnym rozdziale będzie ostro grzmieć! Miłego czytania!